Kombok Laut

Elfde dag: zaterdag 5 april 2014 Pondok Laut

Vanochtend alle tijd om Gili Air te verlaten. De boot naar Amed vertrekt pas om 10.45u en we moeten ons om 10.15u aan het haventje bij de Kuda Hitam Express inchecken. We ontbijten op ons elfendertigste onder het bamboeafdakje aan zee en ik heb eerst de glazen van de vorige avond verwijderd en gevraagd of ze onze tafel willen schoonmaken. Bungalow is schoon, maar met de hygiene in het restaurant wordt niet zo nauw genomen. Ook de serveersters zijn niet erg vriendelijk. Het ontbijt is basic maar we doen het er mee. Na uitchecken wandelen we met onze handbagage 200 m verderop naar de haven over het zandpad, dat gisteravond nog een modderpad was na de onweersbui waar we alleen op de boot enige verfrissing hebben ondervonden. Nu is het alweer smoorheet. Bij de haven blijkt er helemaal geen incheckbalie te zijn, er komen diverse veerboten aan en voor sommige moet een kaartje worden gekocht. Gewoon melden zodra de boot er is. In afwachting installeren we ons in een schaduwrijk bamboeafdakje tezamen met vele passagiers die met paard en wagen van de verder gelegen locaties worden gedropt. We zitten ook temidden van de locals, een moeder met een schattig kindje dat koelte wordt toegewuifd met een bananenblad, daarnaast een fors gebouwde met vele tattoos versierde man die eentonige liedjes aan het zingen is en zich nog eentoniger begeleidt op een met plakplaatjes uitgedoste kartonnen gitaar met anderhalve snaar. Boten gaan af en aan, maar de grote boot naar Amed laat op zich wachten. Zou om elf uur aankomen maar ook in Indonesie werkt men met ruime tijdmarges. We hopen maar op een goede plek voor de terugreis, welnu die wens is in vervulling gegaan. Om 11.15u komt een groter exemplaar, waar we via een houten trappetje op de kant zo aan boord kunnen klimmen. Binnen comfortabele banken en anderhalve man en een paardenkop aan passagiers. We leggen eerst nog even aan bij Lombok, waar een reusachtige steiger is voor comfortabel inschepen. Maar wanneer gaan we nu verder? Het lijkt er op dat de boot startproblemen heeft, wellicht een verzopen startmotor, want een kwartier later start ie wel en met de vier grote buitenboordmotoren gaat het in vliegende vaart naar Amed. Het hooggebergte van de Balineze oostkost doemt in al zijn schoonheid weer op. Alle passagiers en ook de bemanning worden verwend met een door menthol verfrist handdoekje dat ik de hele reis fijn in mijn nek heb gelegd. Een klein uur later wordt aangelegd in Amed. Wel even afstappen in het water en daarna gemodder om de slippers weer aan de voeten te krijgen. Bagage van boord en voor een habbekrats biedt een chauffeur aan ons in zijn krakkemikkige bemobusje terug te brengen naar Kembali Beach Resort, waar we onze bagage hebben mogen achterlaten. Onderweg stoppen we bij een ATM, want de zowaar aanwezige flappentapper op Gili Air was leeg. Met gevulde beurs, maar ook de teleurstelling dat er geen bungalow meer vrij is. Al gauw wordt Wyan, ook nu weer de redder in de nood, opgetrommeld voor een alternatief onderkomen. Achterop de scooter worden we beiden zo'n 500 meter verderop gebracht naar PONDOK LAUT, en heel hartelijk welkom geheten door de eigenaresse Manick die ons rondleidt en twee kamers laat zien, een gigantisch grote kamer maar wel donker, en een kleinere maar lichte kamer met waranda en direct aan zee. We installeren ons en krijgen in de ontvangstruimte een verfrissende vruchtendrank aangeboden en een grote karaf koel water. Bagage arriveert een tijdje later en bij het acclimatiseren laat ik de omgeving op mij inwerken. Een paradijsje. Veel kunstwerken binnen en buiten, weelderige plantengroei en visvijvers binnen en buiten. Zwembad en een heerlijk terras met ligbedden op vlonders aan zee. Alles is zo'n beetje opgetrokken van steigerhout, versierd met kleurrijke elementen. Zo mooi, woorden schieten tekort. We maken ook kennis met Alexander, een Nederlandse architect, die echter 20 jaar lang in Australie heeft gewoond en de laatste 15 jaar in Bali. Hij spreekt nog aardig Nederlands, met een zwaar, grappig Australisch accent, een gezellige babbelaar. Ze hebben een 13 jarige zoon, Alexander, een erg mooie en pientere knul die ons in de loop van de middag nog een lekker broodje en koffie komt brengen. Vader Alexander verzorgt het ontbijt maar kan tot zijn spijt geen restaurant runnen bij gebrek aan goed personeel. Maar Suzanne, Australische en eigenaresse van The Grill, haalt ons graag met haar grote airco auto op voor een heerlijk diner met uitstekende wijn en brengt ons weer netjes thuis, onderweg genoeglijk babbelend met haar Australische accent. Wel een heel eind rijden, zo realiseren we ons dat het paradijsje waar we nu terecht zijn gekomen in the middle of nowhere ligt. 's Nachts wordt Elly opgeschrikt door een muis, die op de dropjeszak afkwam.